در این پست کتاب ملاقات با امام زمان قرار داده شده است.بخشی از کتاب :  من نمى‏دانم آنهائى كه مى‏گويند: در زمان غيبت نمى‏توان خدمت امام زمان (عليه السّلام) رسيد، يا او را ديد، چه دليلى دارند؟!

     چرا بايد كسى كه در دنيا زنده است و در بدن مادّى است و داراى گوشت و پوست و استخوان است و در ميان مردم زندگى مى‏كند، ديده نشود؟!

     آيا اين همه از شيعيان و علماء بزرگ و اولياء خدا، كه آن حضرت را ديده‏اند، همه دروغ گفته‏اند و همه را بايد تكذيب كرد؟!

دانلود در ادامه مطلب ...

از لینک زیر میتوانید کتاب ملاقات با امام زمان را دانلود فرمایید.

                                                                                     «پيشگفتار»

     من نمى‏دانم آنهائى كه مى‏گويند: در زمان غيبت نمى‏توان خدمت امام زمان (عليه السّلام) رسيد، يا او را ديد، چه دليلى دارند؟!

     چرا بايد كسى كه در دنيا زنده است و در بدن مادّى است و داراى گوشت و پوست و استخوان است و در ميان مردم زندگى مى‏كند، ديده نشود؟!

     آيا اين همه از شيعيان و علماء بزرگ و اولياء خدا، كه آن حضرت را ديده‏اند، همه دروغ گفته‏اند و همه را بايد تكذيب كرد؟!

     آيا آنهائى كه مى‏گويند: آن حضرت ديده نمى‏شود، مى‏دانند كه وقتى اين ادّعاء بدون دليل را شايع كردند، چه خدمتى به دشمنان آن حضرت نموده‏اند؟!

     آيا آنها مى‏دانند، كه اگر مردم مسلمان در ديدن آن حضرت به ترديد افتادند، يكى از دلائل بسيار محكم و قاطع در اثبات وجود مقدّس آن حضرت را از دست داده‏اند؟!

     بعضى مى‏گويند: در روايات آمده، كه بايد مدّعيان ملاقات با آن حضرت را تكذيب نمود، بايد از آنها سؤال كرد كه: اين روايات در كجا است؟

     چرا ما آنها را نديده‏ايم؟!

     من آنچه تحقيق كرده‏ام، جز يك روايت، به مضمونى كه در زير نقل مى‏شود، در كتب احاديث بيشتر وجود ندارد، آن هم معنايش اين نيست كه اين دسته خيال كرده‏اند.

     من در اينجا اصل روايت را با آنكه در كتاب «مصلح غيبى» آن را نقـل كـرده‏ام و معنـايش را گفتـه‏ام بـاز هـم در اينجا يادآور مى‏شوم، تا دوستان نادان و دشمنان دانا نتوانند از اين مقوله حرف بزنند.

     اين روايت و اين توقيع مقدّس، در وقتى كه جناب «على بن محمّد سمرى» چهارمين نايب خاصّ حضرت «بقيّه‏اللّه» ارواحنا فداه، مى‏خواست از دنيا برود، از جانب آن حضرت وارد شد كه اصل توقيع اين است:

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم

«يا على بن محمّد السّمرى اسمع اعظم اللّه اجر اخوانك فيك» فانّك ميّت ما بينك و بين ستّة ايّام فاجمع امرك و لاتوص الى احد فيقوم مقامك بعد وفاتك فقد وقعت الغيبة التّامة فلاظهور الاّ بعد اذن اللّه

تعالى ذكره و ذلك بعد طول الامد و قسوة القلوب وامتلاء الارض جوراً، و سيأتى شيعتى من يدّعى المشاهدة الا فمن ادّعى المشاهدة قبل خروج السّفيانى و الصّيحة فهو كذّاب مفتر و لاحول و لاقوّة الاّ باللّه العلىّ العظيم...[1]

    ترجمه:

به نام خداوند بخشنده‏ى مهربان

     «اى «على بن محمّد سمرى!» گوشت را باز كن و كلامم را بشنو خدا اجر برادران شيعه‏ى تو را، در مصيبت تو زياد گرداند، تو تا شش روز ديگر خواهى مُرد، كارهايت را جمع كن و مسأله‏ى وكـالـت و جـانشينى را به كسى وصيّت نكن. زيرا غيبت كبـرى واقـع شـده و ظهورى نيست مگر بعد از آنـكه خـدا اذن دهـد و ايـن اذن خـدا، بعـد از مـدّتهـاى طولانى و سخت شدن دلها و پر شدن زمين از ظلم و جور است.

     و جمعى از شيعيان مى‏آيند و مدّعى مشاهده و ارتباط با ما را مى‏شوند، آگاه باش! كه هر كس ادّعاى مشاهده را قبل از خروج سفيانى و صيحه‏ى آسمانى بكند، دروغگو و افتراءزننده است و حول و قوّه‏اى نيست مگر متعلّق به خداى علىّ عظيم...».

     شش روز بعد، نيمه‏ى شعبان بود، شيعيانى كه توقيع و نامه‏ى شريف آن حضرت را ديده بودند، به خانه‏ى «على بن محمّد سمرى» رفتند، وى را در حال جان كندن ديدند و او پس از چند لحظه از دنيا رفت... . خدا رحمتش كند.

     شمـا اى اهل انصاف! به مضمون اين توقيع مبارك و مـوقعيّتى كـه ورود ايـن تـوقيـع دارد تـوجّه كنيـد، آيـا جمله‏ى «الاّ فمن ادّعى المشاهدة» يعنى: آگاه باشيد، كسى كه ادّعاى مشاهده‏ى امام زمان (عليه السّلام) را بكند، بر غير از ادّعاء نيابت خاصّه‏اى كه نوّاب اربعه داشته‏اند دلالت دارد؟

     آيا از ملاقاتهاى اتّفاقى و يا در اثر توسّلات كه بسيار اتّفاق افتاده و ملاقات كننده، ادّعائى ندارد، منصرف نيست؟

     پس چرا باز هم، حتّى از بعضى اهل علم شنيده مى‏شود، كه آنها مى‏گويند: در زمان غيبت كبرى، نمى‏توان خدمت امام زمان (عليه السّلام) رسيد و او را ملاقات كرد؟!

     مـرحـوم حاجى نورى در «نجم الثّاقب» نقل مى‏كند كه:

     علاّمه‏ى با ورع و با تقوى مرحوم آخوند «ملاّ زين‏العابدين سلماسى» كه يكى از شاگردان مرحوم «سيّد بحرالعلوم» است فرمود:

     «من در محضر درس «سيّد بحرالعلوم» بودم، كه شخصى سؤال كرد: آيا امكان دارد، كسى در زمان غيبت كبرى، حضرت صاحب الزّمان (عليه السّلام) را ببيند؟ «سيّد بحرالعلوم» به او جواب نداد ولى من نزديك او نشسته بودم، ديدم سرش را پائين انداخته و آهسته مى‏گويد: چه بگويم؛ در جواب او و حال آنكه آن حضرت مرا در بغل گرفته و به سينه‏ى خود چسبانده است».

     من به منظور آنكه، بيهوده بودن اين ادّعاى غلط، يعنى: ممتنع بودن ملاقات با امام زمان (عليه السّلام) را ثابت كنم!

     و به منظور آنكه دليلى بر اثبات وجود مقدّس حضرت بقيّه‏اللّه ارواحنا فداه از اين راه اقامه نمايم.

     و به منظور آنكه، دلهاى شما خوانندگان محترم را، روشن كنم و شما را اميدوار به لقاء حضرت «ولىّ عصر» ارواحنا فداه نمايم، تنها به جرياناتى كه از نظر خودم قطعى است و يقين به واقعيّتش دارم، از ميان هزارها تشرّف و ملاقات، به آنچه نقل مى‏شود، اكتفا مى‏كنم و اميدوارم در مجموع كتابهائى كه نوشته‏ام لااقل اين كتاب، مقبول درگاه حضرت «بقيّه‏اللّه» ارواحنا فداه واقع گردد.

     ضمنا قبل از نقل ملاقاتها و تشرّفات به محضر حضـرت ولىّ عصر (عليه السّلام) تذكّر چند نكته لازم است:

     يك:

     من متوجّه اين نكته هستم، كه حضرت بقيّه‏اللّه ارواحنا فداه براى آنكه كاسه‏ى آبى به دست تشنه‏لبى بدهد و يا در بيابان، گمشده‏اى را به راه برساند. و يا مريض مردنى را شفا بدهد و يا بى‏خانه‏اى را صاحب خانه كند خلق نشده. بلكه به صريح دعاى ندبه كه امام (عليه السّلام) فرموده: «خلقته لنا عصمتا و ملاذا» براى آنكه به وسيله‏ى شناختن و پيروى كردن از او از انحراف و گناه نجات پيدا كنيم و او پناهگاه ما باشد، بدن مقدّسش را خدا در دنيا خلق كرده و او را در اين عالم نگاه داشته است.

     ولى چه كنم؟ مى‏بينيد، در زمانى زندگى مى‏كنيم، كه حتّى نقل همين جريانات را هم مردم نمى‏پسندند و يا دشمنان آن حضرت آنها را تكذيب مى‏كنند!

     لذا ناچارم آن ملاقاتها را براى توجّه بيشتر شما، به آن حضرت نقل كنم، باشد كه شايد از اين راه شما و ما به راه راست هدايت شويم و توجّه كاملى به آن حضرت پيدا كنيم.

     دو:

     ملاقاتها و سرگذشتهائى را كه من در اين كتاب نقل مى‏كنم، اگر چه بعضى از آنها را از كتب ديگر گرفته‏ام، ولى كوشش كرده‏ام كه صحّتش را مطمئن شوم و الاّ از نقل آن صرف‏نظر كنم.

     سه:

     در نقل جريانات، مختصر تصرّفى در عبارات شده، كه با معنى و حقيقت و اصل قضيّه منافات ندارد و اين عمل با امانت‏دارى منافات ندارد، زيرا پروردگار متعال در قصص قرآن سخنان ديگران را با عبارات ديگر مكرّر نقل فرموده است.

     چهار:

     چون من معتقدم: كه نام مقدّس حضرت ولىّ عصر (عليه السّلام) را بايد با كمال ادب ذكر كرد، لذا تا توانسته‏ام القاب «بقيّه‏اللّه ـ ولىّ عصر و امام زمان» را به كـار بـرده‏ام و اكثرا در جرياناتى كه به نحو ديگرى از آن حضرت تعبير شـده، به يكى از اين القاب تغيير داده‏ام.

     پنج:

     شايد من به عنوان اوّلين كسى كه «ظهور صغرى» را در كتاب «پرواز روح» از قول استاد اخلاقم مرحوم «حاج ملاّ آقاجان» مطرح كرده‏ام، مورد حمله‏ى بعضى از جهّال قرار بگيرم و شايد هم حقّ با آنها باشد چون در كتب روايات و اخبار حرفى از آن به ميان نيامده ولى؛ «چيزى كه عيان است چه حاجت به بيان است».

     زيرا هيچ كس نگفته كه خدا در دنيا كارهائى كه مربوط به همه‏ى مردم است ناگهان و بدون آمادگى قبلى براى آنها انجام مى‏دهد. بلكه همان طورى كه غيبت كبرى بايد غيبت صغرى داشته باشد و همان طورى كه غروب خورشيد بايد تا يكى دو ساعت بعد از آن هوا روشن باشد، همچنين ظهور با عظمت حضرت بقيّه‏اللّه ارواحنا فداه كه مى‏خواهد، تمام مردم دنيا را زير پوشش حكومت واحد جهانى بكشد، نمى‏تواند مقدّماتى و به اصطلاح «ظهور صغرائى» كه زمينه‏ساز «ظهور كبرى» است نداشته باشد.

     آرى او مى‏گفت: از سال 1340 هجرى قمرى كه استعدادهاى افراد بشر ظهور كرده؛

     نام مقدّس آن حضرت صدها برابر از قبل ميان مردم به وسيله‏ى نامگذاريهاى اماكن مقدّسه و غيره ظهور كرده.

     اكتشافات و صنايعى كه شبيه به معجزات آن حضرت است ظهور كرده.

     تشرّفات و ملاقاتهائى كه كمتر كسى از شيعيان

يافت مى‏شود كه يا خودش در خواب و يا در بيدارى و يا در عالم مكاشفه و يا كسى كه مورد وثوق او است، برايش حاصل نشده باشد، ظهور كرده.

     و خلاصه همه و همه‏ى آنها دليل بر اين است كه آن چنانكه خورشيد در وقت طلوعش يك ساعت و نيم الى دو ساعت هوا را روشن مى‏كند و نامش را طلوع فجر مى‏گذاريم، همچنين اين زمان كه كاملاً هوا روشن شده و نور مقدّس حضرت بقيّه‏اللّه (عجّل اللّه تعالى له الفرج) عالم را منوّر كرده و صبح پيروزى اسلام بر تمام مذاهب جهان طلوع كرده، نامش را «ظهور صغرى» بايد گذاشت.

     و انشاءاللّه بزودى خورشيد وجودش از افق مكّه طالع مى‏گردد و دنيا را پر از عدل و داد مى‏كند، بعد از آنكه پر از ظلم و جور شده باشد، «اِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعيدا وَ نَراهُ قَريبا»[۲]